در خانه  ر که در بنــد نمایه                         زن بیــوه ر که پوزخند نمایه

زن بیوه که عیش خـور بدیده                             جـوال آرد و گوسپند نمایه

اجل آمـد و وقت مردن من                          دستا را گـــذار بم گردن من

دو دستا را گذارن ور ندارن                         خدا آسون کنه جون کندن من

دل  م  داغ  داره     داغ  داره                      هـــوای دختر ایمــاق داره

همیشه می خوره قیماق بسیار                     دو سینه ی نو انـار چاق داره

دلی دارم که از غم بیقــراره                       چو سائلی که دم پای مـزاره 

چرا غم میخوری بابای سائــل                    که خــالق همه پــروردگاره

انارای میمنه و سبای سمرقند                      سفید مخملی جون مرا کند

از موهای سیاه تاری به من ده                     ببندم یادگــاری بم کمربند

دل م ر دختـــر زرگر ببرده                        کمــــــر باریک غمزه گر ببرده

شمـا مردم نمی دانن بدانن                       که عقل و هوش م ر از سر ببرده

مسلمانــــا به کوه چهل درختم                  بسوزه طالــــع و در گیره بختم

هزار و هفتصد و شصت بیت گفتم                نفس بیرون نشد از جون سختم

دختــــردارا مــرا آزار میدن                      مرا کنـــد و کشال بسیار میدن

به خوبــا زن نمیدن که گداین                    به کج لنگـــای دولت دار میدن

سر و گردن قی غن تو ر بگردم                     قلمفــــورهای گردن تو ر بگردم

دو پنج بوسه طلب کـردم ندادی                  انــــارای زیر پیرهن تو ر بگردم

مسلمــــانا دلم از شار مونده                                 کلید دل به دست یار مونده

کلید دل به دست یـار شیرین                                 خلوجه بم دلم بسیار مونده

دلم مایه بگیرم یـــار دلخواه                     وفــــــاداری به مانند زلیخا

وفــاداری کنه تا روز آخـــر                       مثال لیلی مجنـون، ورقه گلشا

دم رفتن که محشرگاه بـــــــاشه                         غمای گل جو به م همراه باشه

همو خلاق که مهر تــو ر به من داد                         که از درد دلم آگـــــاه باشه

که چـــــاربیتی به نام چار یاره                 ابـــــوبکر و عمـــر درنه داره

سر و جانم فدای حضرت عثمــان                 علی شیر خدا دلدل سواره

فلک از من چه می خواهی جوانم                 زدی زنجیـــــــر بر پای روانم

         زدی زنجیر و رحم تو نیــــــــامد                         به ایام جــــوانی سوختی جانم

جــوانی ر از غمت در باد دادم                     بدین پیری که می بینی فتادم

به زنجیر ســــر زلفت اسیرم                    بکش جانا که با چــاهی فتادم

که دختر با مزاره من چه سازم                    مزار پشت حصاره من چه سازم

کلید باغ شفتــــــالوی عودار                    به دست پیرزاله من چه ســازم

با تشکر فراوان ا ز آقای حاج شیرالله امراللهی ، از درگاه خداوند برای ایشان عمر با برکت همراه با سلامتی را خواستارم.

دوبیتی های محلی تایباد

دوبیتی که در این بخش از سرزمین امان (جام و تایباد و باخرز) به آن چهاربیتی می گویند را می توان نمودی از احساسات و عواطف درونی افراد در مواجهه با برخی از دشواریها و ناملایمات زندگی دانست که در آن گاهی سراینده  و بسیاری از مواقع خواننده و زمزمه کننده آن سعی بر آن دارد تا بدین طریق تسکینی بر آلام خود هر چند آنی و موقت بخشد. حیطه زندگی ما جام و تایباد و باخرز نیز از این موهبت الهی بی بهره نبوده است که شاید مناسب باشد نمونه هایی از آن در حدبضاعت تدوینگر در اینجا ذکر کنیم امید است مقبول نظر عزیزان واقع شود.

 به کــــوهها حضـرت بابا غــــریبه                              به مشـــهد گنبذ آقا غــــــریبه

به تربت زنجفیـــل شیخ احمــد جام                               به طیــــباد پیر مــــولانا غریبه

****************************

سر کــــــوه بلند عبـــــدل آباد                                  چــراغا پنــجره هی میــزنه باد

قسم خــوردم به مـــولانای طیباد                                  به غیــر از تو نگیرم آدمیــــزاد

***************************

در ادامه مطلب ببینید